Czary mogły być dwojakiego rodzaju w zależności od intencji rzucającego – zabezpieczające (biała magia) lub działające na szkodę (czarna magia). Wiedza magiczna przekazywana była zazwyczaj z pokolenia na pokolenie w obrębie danej rodziny. Młodego adepta sztuki magicznej przyuczano systematycznie przez kilka lat, jednak najważniejsze informacje przekazywane były dopiero na łożu śmierci. Następca, przyjmując wiedzę od nauczyciela, składał przysięgę zobowiązując się do kontynuowania magicznych praktyk. Przysięga składana była na trzy sposoby: na starą wiarę zbójnicką (honor), na pańską wiarę (wierność) oraz na nową wiarę (wolność). Każdej z nich towarzyszyła odpowiednia formuła, którą należało wypowiedzieć. Złamanie jej (o ile zgodnie z regułą i bez błędu została złożona) groziło śmiercią przysięgającego. Do najczęstszych praktyk z dziedziny magii należało odbieranie lub psucie mleka krowom i owcom, sprowadzanie choroby lub śmierci na czyjeś zwierzęta oraz sprawianie, że dane pole stawało się z dnia na dzień nieurodzajne. Inną
wspomnianą specjalizacją współwystępującą z magią było lecznictwo. Czarownicy (znachorzy) posiadali wiedzę odnośnie do leczniczych oraz trujących ziół, znali magiczne właściwości kamieni, drzew, niektórych części ciała zwierząt i ludzi, jak na
przykład kości nieboszczyka, włosy oraz wielu innych przedmiotów, w tym o charakterze sakralnym, jak stuła, woda święcona itp. Czarownicy-znachorzy leczyli, stosując wiedzę zaczerpniętą z magicznej księgi, uzyskaną od wspomagającego ich ducha lub z własnego doświadczenia. Potrafili za pomocą magicznych formuł i zaklęć przywrócić ludziom zdrowie, zażegnać rzucony urok, zatamować krew lub – przeciwnie – sprowadzić na kogoś chorobę.