Każde przęsło zbudowane jest z kilku (zazwyczaj 3) żerdzi ułożonych równolegle, połączonych prostopadłymi dragami, spinającymi je w całość na odpowiednich wysokościach (czasem są to deski szczypane (darte). Przęsła koszaru mają zazwyczaj 80-100 cm wysokości, tak aby owce nie były w stanie samodzielnie opuścić zagrody. Koszar oprócz bezpiecznego przetrzymywania owiec w jednym miejscu służy również do równomiernego nawożenia łąki (koszarowania). Z tego
względu, gdy w danym miejscu łąka jest już dość nawożona obornikiem, koszar przenoszony jest kilka metrów dalej i cała procedura powtarza się od nowa. Koszarowanie zapobiega wyjałowieniu gleby, a także przenawożeniu jej w jednym miejscu. W przeszłości z koszarem związanych było kilka magicznych czynności zapewniających owcom i pasterza bezpieczeństwo na hali. Podczas redyku baca obchodził koszar i okadzał go święconymi ziołami, żeby ochronić stado przed złymi mocami. Słowo pochodzi z języka wołoskiego (rum. coşar – „stodoła, obora”). Od koszaru nazwę wzięła m.in. góra Korzysta, polana Kosarzyska, Koszarki, Koszary, itp.