Jako naczynie mające bezpośredni kontakt z mlekiem podlegało szczególnej ochronie magicznej. Bacowie często wprawiali do gielety tzw. duse, czyli drzazgę z drzewa cisowego w celu ochrony mleka przed czarami mogącymi zaszkodzi jego jakości (powodować że mleko będzie się psuć, śmierdzieć itp.). Gilety myto wlewając do niej wodę zaczerpniętą z potoku „na prądzie” a następnie wrzucano rozgrany do czerwoności kamień co powodowało wrzenie wody i wyparzanie naczynia. Niekiedy do wody używanej do mycia gielet dodawano parę kropel wody święconej. Gielety przechowywano w szałasie i chroniono przed spojrzeniem obcych.