W przeszłości specjalny nóż przygotowywał na swoje potrzeby baca. Musiał wykuć go własnoręcznie o północy w kuźni, będąc na czczo i odmawiając specjalne modlitwy. Pracę tę mógł wykonać w jednym z kilku wyjątkowych dni (wigilię św. Łucji – 12 grudnia, wigilię Bożego Narodzenia – 24 grudnia, Wielki Piątek lub Wielką Sobotę – święta ruchome). Taki nóż służył do przeróżnych praktyk magicznych i leczniczych oraz do wyznaczania granicy pastwiska. W Tatrach bacowie używali noża do leczenia ukąszenia węża: To ten, co naprawia ugryzienie żmii, to robi tak: biere i robi nozem trzi kupki soli i żegna toto nożem trzi razy. Pote tom sól sypie do kwaśnice i smaruje nozem ugryzienie, i cosi tam ugwarzy– i to popusca (U. Janicka-Krzywda, K. Ceklarz, „Czary Góralskie”, Zakopane 2014).