Mogą być wędzone (wtedy posiadają lekko brązowy kolor) lub niewędzone (w kolorze białym). Od oscypka różnią się łagodniejszym smakiem, choć bywają również mocno osolone. Tradycja wyroby korbaczy najbardziej kojarzy się z miejscowością Zázriwá w Małej Fatrze na Słowacji. Tworzy się je w ten sposób że ser należy zetrzeć na tarce, następnie zalać gorąca (ok. 80 C) wodą i rozmieszać na jednolitą ciągnąca się, elastyczną masę serową. Gotowa masę przekłada się do zimnej wody i zaczyna rozciągać tak aby powstał serowy sznurek o odpowiedniej grubości. Po tym zabiegu ser wkłada się do osolonej wody a następnie zaplata w warkoczyki lub wiąże w wiąski. Korbacze traktowane są jako przekąska do piwa, wina lub wódki, lub dodatek do sałatek i innych potraw. Chętnie spożywane są również jako przystawka. Stanowią nieodłączny element weselnego stołu, stołu regionalnego organizowanego na różne uroczystości oraz imprezy folklorystyczne. Korbacz to słowo oznaczające bicz, i stąd też nazwa na długie i cienkie, splecione jak bicz wiązki sera.